Blije Maatjes

Opvallende momenten na de eerste 30/40/50/60/70 kilo……

 

Ik loop langs een spiegelende winkelpui. In mijn ooghoek zie ik iemand met eenzelfde looptempo  naast mij. Ik kijk opzij in de weerspiegeling van de winkelpui. Ik blijk het zelf te zijn. Ik herkende mijzelf even niet zonder die grote buik.

 

Een vertegenwoordiger stelt zichzelf aan mij voor. Wij kennen elkaar al jaren, echter herkende hij mij niet meer.

 

Ik zat op de bank en merkte dat ik ongemerkt mijn ene been over het andere been had gegooid. Ik zat heerlijk. Dit lukte al enkele jaren niet meer.

 

Ineens stond ik boven op zolder. Ik kwam tot het besef dat ik ongemerkt zonder last van knieën en kortademigheid twee trappen naar boven was gelopen.

 

Ik sta ineens tussen een paar collega’s die grapjes maken over een iets te dikke collega. Mij zagen ze niet meer als een dikkerd, maar één van hen. Leuk maar wel dubbel gevoel.

 

Lopend door de stad kom ik ineens heel veel mannen tegen die dikker zijn dan ik. Ik val weg in de menigte.

 

In de kledingwinkel komt de verkoopster naar mij toe en behandelt mij als potentiële klant. Ken je het gevoel dat ze naar je kijken en denken….”meneer… Voor u heb ik hier geen maten in de rekken hangen”

 

Op vakantie zie ik een hoge uitkijktoren en denk spontaan….. “ik loop wel ff die paar honderd treden naar boven”. 

Ik loop een flat binnen en loopt voor de lol even naar de zevende etage.

 

Mijn Apple-watch roept met regelmaat dat mijn hartslag in rust weer is gezakt, mijn hartslag bij activiteit weer is gezakt, mijn cardioconditie weer is gestegen. Van laag, naar minder dan gemiddeld, naar gemiddeld, naar boven gemiddeld.

  

Ik stap in de auto en bemerk ineens dat m’n armen te kort beginnen te worden om goed bij t stuur te komen. Je valt niet alleen maar van de voorkant af, maar ook aan de achterkant.

 

Ik stap in de auto en denk ineens……. Wordt die auto nou iedere keer groter vanbinnen?

 

Voor de zoveelste keer wordt ineens m’n kleding in de kast te groot. In de loop der jaren allemaal maten bewaard, die nu de vuilnisbak ingaan. Iedere maand even een pasmomentje…… Wat is nu weer te groot geworden en wat pas ik ineens weer wel wat ooit niet meer paste.

 

Ineens kan ik weer kleding kopen in echt alle kledingwinkels. Mijn maat hebben ze overal.

 

Paskamers vol…… Lekker belangrijk. Ik pas t wel even buiten de paskamer. Niks om je voor te schamen.

 

Rugklachten zijn ineens verdwenen als sneeuw voor de zon.

 

Zweten?.......... huh?  Ineens zweet je helemaal niet, ook niet na een inspanning…. Hoe dan?

 

Ik koop ineens opzichtige schoenen. Dat valt op.  Echt leuk. Voorheen was ik liever onzichtbaar.

 

Ik strik m’n veters en m’n buik zit ineens helemaal niet in de weg.

 

Ik bemerk ineens dat ik overal op m’n rug kan krabben…… Dat lukte toch echt niet meer.

 

Ik pak een gezellig terrasje zonder na te hoeven denken of ik wel in de stoel pas en of de stoel wel stevig genoeg is. Nu pak ik het terrasje waar het het gezelligste eruitziet.

 

Ik zit ineens niet meer schouder aan schouder in de bios, theater en vliegtuig…. Ik heb de ruimte.

 

Ineens is t niet meer erg om langs een spiegel te lopen, een selfie te maken of op een foto van een ander terecht te komen.